Praten over de oorlog - verhalen bij de thee

"Zolang er nog iemand is die kan vertellen wat er is gebeurd, is het hele volk gered" Meneer Hommes herinnerde mij vanavond aan dit Joodse gezegde. Hij vertelde mij over de telefoon zijn herinneringen over de Blauwe Schuit in Winschoten. Het is zijn verantwoordelijkheid, vindt hij, om te blijven vertellen wat hij zich herinnert van de oorlog. Dan gaat er niemand verloren.

Beelden bij de thee valt dit jaar op 4 mei. Daarom praten we over de oorlog met mensen die zich die tijd nog goed kunnen herinneren. Ik ben benieuwd naar het dagelijks leven. Uit de verhalen die in tot nu toe heb gehoord, maak ik op dat je het best op een grote boerderij kunt wonen in de oorlog. Je kunt je eigen voedsel verbouwen en je heb veel om te ruilen. In plaats van geld, krijg je suiker voor de suikerbieten. Die suiker ruil je weer voor alle andere dingen die je nodig hebt. Je kunt ook het best aan de grens gaan wonen. Traditioneel viel er veel te smokkelen, in de oorlog natuurlijk nog meer.

Ik ben benieuwd naar de verhalen. Ik zal twee mannen interviewen en de zaal vragen naar hun herinneringen of de verhalen van hun ouders, om een beeld te krijgen van de dagelijkse dingen tijdens de oorlog.

Wat als je je persoonskaart vergat, of kwijtraakte?
Hoe lang stond je in de rij bij de distributie?
Hoe kwam je aan nieuwe kleren?
En hoe is het als ineens kinderen uit de klas niet meer komen?
En voelde je je in de gaten gehouden?
Dat soort vragen.