De kerstdagen en de jaarwisseling waren dit jaar wit, of grijs als je de oude sneeuw meerekent. Ik reed in december van Sellingen naar Winschoten toen het begon te sneeuwen. Binnen de kortste keren was de wereld bedenkt met een witte laag. De weg was slecht zichtbaar, dus gingen we steeds langzamer rijden. Vervelend, want ik wilde op tijd in Winschoten zijn. Prachtig, want ik had de tijd om rond te kijken. Wat is het landschap toch indrukwekkend ruim en wijds.
Al die sneeuw deed me denken aan een klein gedicht van
Simon van Wattum:.
O wonder
nou snij ik onder.
n Klaid van snij
dij stil en lij
uut hemel doalt
en dwirreldwoalt
woar of ik kiek
in 't prille riek.
En lij en licht
op mien gezicht
aal overnij
de fiene snij.
En zunder èn
gaait 't deur mie hen:
O wonder
nou snij ik onder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten