Een van de verhalen in de Canon van het Oldambt gaat over het Termunterzijlvest. Het waterschap dat in 1601 werd gesticht om de grond een beetje beter droog te houden. De heren dijkgraven zorgen voor het handhaven van de regels en waren tevreden met zichzelf. Bij het aanleggen van de sluis lieten zij hun namen in een plakkaat in de sluis aanbrengen. Onder water! Jaren later, toen de sluis droog stond voor restauratie, werd het plakkaat zichtbaar. Zo heeft ieder zijn eigen vorm van eeuwige roem.
Bij de zoektocht naar een goede illustratie komen we bij het Groninger Museum. Het Waterschap heeft drie zilveren bekers in bruikleen gegeven aan het museum. De bekers zijn ooit van het Termunterzijlvest geweest. Mooi chique bekers, ter ondersteuning van de status van de dijkgraven.
Tot mijn verbazing is er meer. De bekers zijn stapelbaar en kunnen daarna worden opgeborgen in een zilveren houder. Als we er tijdens de vergadering naar kijken, zegt een van de redactieleden: 'Dat is voor de picknick van de dijkgraven.' Ik zie het voor me: de eerbare dijkgraven op een geruit dekentje in het gras met de handig verpakte en vervoerbare bekers tussen het in. Het is natuurlijk anders, maar het blijft een grappig beeld.
De foto van de bekers staat in de Canon van het Oldambt, die op 26 november verschijnt.
donderdag 27 oktober 2011
donderdag 6 oktober 2011
Op pad voor de canon
Er moest een foto komen van de synagoge in Nieuweschans. Een van de vensters gaan over de Joden in het Oldambt en daar komt een plaatje van de synagoge bij. Nu hebben de Vrienden van de Nieuwe Schans een grote hoeveelheid foto's ingeleverd bij het CHC om op de Beeldbank te zetten. Daar had ik een foto uitgekozen en ingestuurd naar Mirjam, de vormgeefster. Zij vond de foto niet goed. Het was een zwart/wit foto en dat maakte te pagina flets. Er moest dus een kleurenfoto komen
Ik besluit over de Hamdijk terug te rijden naar Winschoten, een plek in het Oldambt waar de grandeur en het verval samen komen. Het komt voor mij bij elkaar op een veld met appelbomen. Ieder jaar hangen de bomen vol prachtige appels. De boerderij die erbij hoort staat vermoedelijk leeg en de appels worden niet meer geplukt. Dat is het beeld van krimp: verlaten appelbomen aan de Hamdijk.
Nu ik toch in Nieuweschans was, besloot ik bij het vestingmuseum langs te gaan. Ik wilde Nans en Henk vragen om het veldnamenonderzoek van de Rijksuniversiteit en de Groninger Archieven in hun omgeving onder de aandacht te brengen. Helaas, ze waren er niet. Briefje achter gelaten, foto gemaakt en op pad maar weer...... Het was een van de laatste warme dagen van het jaar, in deze ongewoon warme nazomer.
Een paar beelden uit de voormalige vesting.
En dan Duitsland aan de andere kant van het water. Een paar stappen over de Noaberbrug en je bent er.
Ik besluit over de Hamdijk terug te rijden naar Winschoten, een plek in het Oldambt waar de grandeur en het verval samen komen. Het komt voor mij bij elkaar op een veld met appelbomen. Ieder jaar hangen de bomen vol prachtige appels. De boerderij die erbij hoort staat vermoedelijk leeg en de appels worden niet meer geplukt. Dat is het beeld van krimp: verlaten appelbomen aan de Hamdijk.
Het heeft ook wel weer iets moois. De natuur gaat onverstoorbaar door, krimp of niet. Misschien moeten wij daar een voorbeeld aan nemen.
Een eerder bericht over de Canon: het Rosarium
Een eerder bericht over de Canon: het Rosarium
Abonneren op:
Posts (Atom)