Het lijkt alsof je met deze film langzaam het land inloopt. De beelden zijn wat mistig. Kwelders, de dijk, de grond die wordt omgeploegd. Dan komt het verhaal van Oterdum, het dorp dat weg moest voor de industrie van Delfzijl. Een vrouw luistert geëmotioneerd naar het orgel dat uit de oude kerk komt. We zien zwart-wit beelden van de sloop van het dorp. De film gaat verder langs de landbouwgeschiedenis, het ontstaan van het landschap en de visserij. Mooie verhalen zijn het en grappige anekdotes. De zaal lacht om de zingende visser en de schoolmeester die vertelt over de stank bij het garnalen drogen. En dan de prachtige muziek!
In de pauze en na de film komt het gesprek automatisch op wat er toch moet gebeuren met het verval van het Oldambt. Het publiek vindt het treurig. Er moet toch iets aan gedaan worden. Ik weet dat het waar is: oude boerderijen storten in en nieuwe komen op plaatsen waar ze historisch niet thuis horen. En we zijn lang niet allemaal even tevreden met de Blauwe Stad. Toch heb ik moeite om me op het verval te concentreren: de beelden van de akkers, de dijken en het water zijn zo mooi....
Het is maar goed dat anderen hun focus hebben gericht op het behoud van het landschap. Ik besef dat het nodig is, maar één ondergaande zon bij Nieuwe Statenzijl en ik ben al weer afgeleid door de schoonheid van het Oldambt. De Stichting Landschap Oldambt doet werk waar ik helemaal achter sta. Ik schijf en zeg dat zo vaak ik kan, maar echt behulpzaam zal ik ze niet kunnen zijn. Ik kijk te graag en misschien te snel naar de mooie kanten van het land.
Gelukkig zijn die er ook nog genoeg.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten